| | | | | | |
|
مرغ اندیشه که اندر همه دلها بپری |
|
به خدا کز دل و از دلبر ما بیاثری |
|
|
آفتابی که به هر روزنهای درتابی |
|
از سر روزن آن اصل بصر بیبصری |
|
|
باد شبگیر که چون پیک خبرها آری |
|
ز آنچ دریای خبرهاست چرا بیخبری |
|
|
دیدبانا که تو را عقل و خرد میگویند |
|
ساکن سقف دماغی و چراغ نظری |
|
|
بر سر بام شدستی مه نو میجویی |
|
مه نو کو و تو مسکین به کجا مینگری |
|
|
دل ترسنده که از عشق گریزان شدهای |
|
ز کف عشق اگر جان ببری جان نبری |
|
|
رهزنانند به هر گام یکی عشوه دهی |
|
وای بر تو گر از این عشوه دهان عشوه خری |
|
|
ای مه ار تو عسسی الحذر از جامه کنان |
|
که کلاهت ببرند ار چه که سیمین کمری |
|
|
به حشر غره مشو این نگر ای مه کز بیم |
|
میگریزی همه شب گر چه شه باحشری |
|
|
میگریزی تو ولی جان نبری از کف عشق |
|
تیرت آید سه پری گر چه همه تن سپری |
|
|
گر همه تن سپری ور ره پنهان سپری |
|
ور دو پر ور سه پری در فخ آن دام وری |
|
|
مردم چشم که مردم به تو مردم بیند |
|
نظرت نیست به دل گر چه که صاحب نظری |
|
|
در درون ظلمات سیهی چشمان |
|
همچو آب حیوان ساکنی و مستتری |
|
|
خانه در دیده گرفتی و تو را یار نشد |
|
آنک از چشمه او جوش کند دیده وری |
|
|
گر شکر را خبری بودی از لذت عشق |
|
آب گشتی ز خجالت ننمودی شکری |
|
|
چشم غیرت ز حسد گوش شکر را کر کرد |
|
ترس از آن چشم که در گوش شکر ریخت کری |
|
|
شیر گردون که همه شیردلان از تو برند |
|
جگر و صف شکنی حمیت و استیزه گری |
|
|
جگر باجگران آب ظفر از تو خورند |
|
به کمینگاه دل اهل دلان بیجگری |
|
|
شیر ز آتش برمد سخت و دل آتشکدهای است |
|
جان پروانه بود بر شرر شمع جری |
|
|
پر پروانه بسوزد جز پروانه دل |
|
که پرش ده پره گردد ز فروغ شرری |
|
|
شاه حلمی ز خلاء زیر پر دل میرو |
|
تا تو را علم دهد واهب انسان و پری |
|
|
رو به مریخ بگو که بنگر وصلت دل |
|
تا که خنجر بنهی هیچ سری را نبری |
|
|
گر توانی عوض سر سر دیگر دادن |
|
سزد ار سر ببری حاکم و وهاب سری |
|
|
سر ز تو یافت سری پر ز تو دزدید پری |
|
ز تو آموخت تری و ز تو آورد زری |
|
|
شیشه گر کو به دمی صد قدح و جام کند |
|
قدحی گر شکند زو نتوان گشت بری |
|
|
مشتری را نرسد لاف که من سیمبرم |
|
که نبود و نبود سیمبری سیم بری |
|
|
مشتری بود زلیخا مه کنعانی را |
|
سیم بر بود بر سیم بر از زرشمری |
|
|
زهره زخمه زن آخر بشنو زخمه دل |
|
بتری غره مشو چنگ کنندت بتری |
|
|
چنگ دل چند از این چنگ و دف و نای شکست |
|
وای بر مادر تو گر نکند دل پدری |
|
|
ای عطارد بس از این کاغذ و از حبر و قلم |
|
زفتی و لاف و تکبر حیل و پرهنری |
|
|
گر پلنگی به یکی باد چو موشی گردی |
|
ور تو شیری به یکی برق ز روبه بتری |
|
|
سر قدم کن چو قلم بر اثر دل میرو |
|
که اثرهاست نهان در عدم و بیصوری |
|