| | | | | | |
| |
مرغ دل پران مبا جز در هوای بیخودی |
|
شمع جان تابان مبا جز در سرای بیخودی |
|
| |
آفتاب لطف حق بر عاشقان تابنده باد |
|
تا بیفتد بر همه سایه همای بیخودی |
|
| |
گر هزاران دولت و نعمت ببیند عاشقی |
|
ناید اندر چشم او الا بلای بیخودی |
|
| |
بنگر اندر من که خود را در بلا افکنده‌ام |
|
از حلاوت‌ها که دیدم در فنای بیخودی |
|
| |
جان و صد جان خود چه باشد گر کسی قربان کند |
|
در هوای بیخودی و از برای بیخودی |
|
| |
عاشقا کمتر نشین با مردم غمناک تو |
|
تا غباری درنیفتد در صفای بیخودی |
|
| |
باجفا شو با کسی کو عاشق هشیاری است |
|
تا بیابی ذوق‌ها اندر وفای بیخودی |
|
| |
بیخودی را چون بدانی سروری کاسد شود |
|
ای سری و سروری‌ها خاک پای بیخودی |
|
| |
خوش بود ظاهر شدن بر دشمنان بر تخت ملک |
|
لیک آن‌ها هیچ نبود جان به جای بیخودی |
|
| |
گر تو خواهی شمس تبریزی شود مهمان تو |
|
خانه خالی کن ز خود ای کدخدای بیخودی |
|
