| | | | | | |
|
مشنو حیلت خواجه هله ای دزد شبانه |
|
بشلولم بشلولم مجه از روزن خانه |
|
|
بمشو غره پرستش بمده ریش به دستش |
|
وگرت شاه کند او که تویی یار یگانه |
|
|
سوی صحرای عدم رو به سوی باغ ارم رو |
|
می بیدرد نیابی تو در این دور زمانه |
|
|
به شه بنده نوازی تو بپر باز چو بازی |
|
به خدا لقمه بازان نخورد هیچ سمانه |
|
|
بخورم گر نخورم من بنهد در دهن من |
|
بروم گر نروم من کندم گوش کشانه |
|
|
همه میرند ولیکن همه میرند به پیشت |
|
همه تیر ای مه مه رو نپرد سوی نشانه |
|
|
ز چه افروخت خیالش رخ خورشیدصفت را |
|
ز کی آموخت خدایا عجب این فعل و بهانه |
|
|
چو تو را حسن فزون شد خردم صید جنون شد |
|
چو مرا درد فزون شد بده آن درد مغانه |
|
|
چو تو جمعیت جمعی تو در این جمع چو شمعی |
|
چو در این حلقه نگینی مجه ای جان زمانه |
|
|
تو اگر نوش حدیثی ز حدیثان خوش او |
|
تو مگو تا که بگوید لب آن قندفسانه |
|