| | | | | | |
| |
ملولان همه رفتند در خانه ببندید |
|
بر آن عقل ملولانه همه جمع بخندید |
|
| |
به معراج برآیید چو از آل رسولید |
|
رخ ماه ببوسید چو بر بام بلندید |
|
| |
چو او ماه شکافید شما ابر چرایید |
|
چو او چست و ظریفست شما چون هلپندید |
|
| |
ملولان به چه رفتید که مردانه در این راه |
|
چو فرهاد و چو شداد دمی کوه نکندید |
|
| |
چو مه روی نباشید ز مه روی متابید |
|
چو رنجور نباشید سر خویش مبندید |
|
| |
چنان گشت و چنین گشت چنان راست نیاید |
|
مدانید که چونید مدانید که چندید |
|
| |
چو آن چشمه بدیدیت چرا آب نگشتید |
|
چو آن خویش بدیدیت چرا خویش پسندید |
|
| |
چو در کان نباتید ترش روی چرایید |
|
چو در آب حیاتید چرا خشک و نژندید |
|
| |
چنین برمستیزید ز دولت مگریزید |
|
چه امکان گریزست که در دام کمندید |
|
| |
گرفتار کمندید کز او هیچ امان نیست |
|
مپیچید مپیچید بر استیزه مرندید |
|
| |
چو پروانه جانباز بسایید بر این شمع |
|
چه موقوف رفیقید چه وابسته بندید |
|
| |
از این شمع بسوزید دل و جان بفروزید |
|
تن تازه بپوشید چو این کهنه فکندید |
|
| |
ز روباه چه ترسید شما شیرنژادید |
|
خر لنگ چرایید چو از پشت سمندید |
|
| |
همان یار بیاید در دولت بگشاید |
|
که آن یار کلیدست شما جمله کلندید |
|
| |
خموشید که گفتار فروخورد شما را |
|
خریدار چو طوطیست شما شکر و قندید |
|
