| | | | | | |
|
منم آن دزد که شب نقب زدم ببریدم |
|
سر صندوق گشادم گهری دزدیدم |
|
|
ز زلیخای حرم چادر سر بربودم |
|
چو بدیدم رخ یوسف کف خود ببریدم |
|
|
سر سودای کسی قصد سر من دارد |
|
کی برد سر ز کف آنک از آن سر دیدم |
|
|
چو بگفتم نبرم سر سر من گفت آمین |
|
چون غمش کند ز بیخم پس از آن روییدم |
|
|
این چه ماه است که اندر دل و جانها گردد |
|
که من از گردش او بس چو فلک گردیدم |
|
|
جان اخوان صفا اوست که اندر هوسش |
|
همه دردی جهان در سر خود مالیدم |
|
|
اندر این چاه جهان یوسف حسنی است نهان |
|
من بر این چرخ از او همچو رسن پیچیدم |
|
|
هله ای عشق بیا یار منی در دو جهان |
|
از همه خلق بریدم به تو برچفسیدم |
|
|
زان چنین در فرحم کز قدحت سرمستم |
|
زان گزیدهست مرا حق که تو را بگزیدم |
|
|
بنهان از همه خلقان چه خوش آیین باغی است |
|
که چو گل در چمنش جامه جان بدریدم |
|
|
اندر آن باغ یکی دلبر بالاشجری است |
|
که چو برگ از شجر اندر قدمش ریزیدم |
|
|
بس کنم آنچ بگفت او که بگو من گفتم |
|
و آنچ فرمود بپوشان و مگو پوشیدم |
|
|
شمس تبریز که آفاق از او شد پرنور |
|
من به هر سوی چو سایه ز پیش گردیدم |
|