| | | | | | |
|
منم آن کس که نبینم بزنم فاخته گیرم |
|
من از آن خارکشانم که شود خار حریرم |
|
|
به کی مانم به کی مانم که سطرلاب جهانم |
|
همه اشکال فلک را به یکایک بپذیرم |
|
|
ز پس کوه معانی علم عشق برآمد |
|
چو علمدار برآمد برهاند ز زحیرم |
|
|
ز سحر گر بگریزم تو یقین دان که خفاشم |
|
ز ضرر گر بگریزم تو یقین دان که ضریرم |
|
|
چو ز بادی بگریزم چو خسم سخره بادم |
|
چو دهانم نپذیرد به خدا خام و خمیرم |
|
|
نه چو خورشید جهانم شه یک روزه فانی |
|
که نیندیشد و گوید که چه میرم که بمیرم |
|
|
نه چو گردون نه چو چرخم نه چو مرغم نه چو فرخم |
|
نه چو مریخ سلح کش نه چو مه نیمه و زیرم |
|
|
چو منی خوار نباشد که تویی حافظ و یارم |
|
بر خلق ابن قلیلم بر تو ابن کثیرم |
|
|
هنر خویش بپوشم ز همه تا نخرندم |
|
بدو صد عیب بلنگم که خرد جز تو امیرم |
|
|
نخورم جز جگر و دل که جگرگوشه شیرم |
|
نه چون یوزان خسیسم که بود طعمه پنیرم |
|
|
ز شرر زان نگریزم که زرم نی زر قلبم |
|
ز خطر زان نگریزم که در این ملک خطیرم |
|
|
همگان مردنیانند نمایند و نپایند |
|
تو بیا کب حیاتی که ز تو نیست گزیرم |
|
|
تو مرا جان بقایی که دهی جام حیاتم |
|
تو مرا گنج عطایی که نهی نام فقیرم |
|
|
هله بس کن هله بس کن کم آواز جرس کن |
|
که کهم من نه صدایم قلمم من نه صریرم |
|
|
فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلاتن |
|
همه می گوی و مزن دم ز شهنشاه شهیرم |
|