دیوان شمس/من آن نیم که بگویم حدیث نعمت او

by مولوی

	من آن نیم که بگویم حدیث نعمت او			که مست و بیخودم از چاشنی محنت او
	اگر چو چنگ بزارم از او شکایت نیست			که همچو چنگم من بر کنار رحمت او
	ز من نباشد اگر پرده‌ای بگردانم			که هر رگم متعلق بود به ضربت او
	اگر چه قند ندارم چو نی نوا دارم			از آنک بر لب فضلش چشم ز شربت او
	کنون که نوبت خشم است لطف از این دست است			چگونه باشد چون دررسم به نوبت او
	اگر بدزدم من ز آفتاب ننگی نیست			چه ننگ باشد مر لعل را ز زینت او
	وگر چو لعل ندزدم ز آفتاب کمال			گذر ز طینت خود چون کنم به طینت او
	نه لولیان سیاه دو چشم دزد ویند			همی‌کشند نهان نور از بصیرت او
	ز آدمی چو بدزدی به کم قناعت کن			که شح نفس قرین است با جبلت او
	از او مدزد بجز گوهر زمانه بها			اگر تو واقفی از لطف و از سریرت او
	که نیست قهر خدا را بجز ز دزد خسیس			که سوی کاله فانی بود عزیمت او
	دریغ شرح نگشت و ز شرح می‌ترسم			که تیغ شرع برهنه‌ست در شریعت او
	گمان برد که مگر جرم او طمع بوده‌ست			نه بلک خس طمعی بود آن جریمت او