| | | | | | |
|
من از کجا غم و شادی این جهان ز کجا |
|
من از کجا غم باران و ناودان ز کجا |
|
|
چرا به عالم اصلی خویش وانروم |
|
دل از کجا و تماشای خاکدان ز کجا |
|
|
چو خر ندارم و خربنده نیستم ای جان |
|
من از کجا غم پالان و کودبان ز کجا |
|
|
هزارساله گذشتی ز عقل و وهم و گمان |
|
تو از کجا و فشارات بدگمان ز کجا |
|
|
تو مرغ چارپری تا بر آسمان پری |
|
تو از کجا و ره بام و نردبان ز کجا |
|
|
کسی تو را و تو کس را به بز نمیگیری |
|
تو از کجا و هیاهای هر شبان ز کجا |
|
|
هزار نعره ز بالای آسمان آمد |
|
تو تن زنی و نجویی که این فغان ز کجا |
|
|
چو آدمی به یکی مار شد برون ز بهشت |
|
میان کژدم و ماران تو را امان ز کجا |
|
|
دلا دلا به سررشته شو مثل بشنو |
|
که آسمان ز کجایست و ریسمان ز کجا |
|
|
شراب خام بیار و به پختگان درده |
|
من از کجا غم هر خام قلتبان ز کجا |
|
|
شرابخانه درآ و در از درون دربند |
|
تو از کجا و بد و نیک مردمان ز کجا |
|
|
طمع مدار که عمر تو را کران باشد |
|
صفات حقی و حق را حد و کران ز کجا |
|
|
اجل قفص شکند مرغ را نیازارد |
|
اجل کجا و پر مرغ جاودان ز کجا |
|
|
خموش باش که گفتی بسی و کس نشنید |
|
که این دهل ز چه بامست و این بیان ز کجا |
|