| | | | | | |
|
من اگر دست زنانم نه من از دست زنانم |
|
نه از اینم نه از آنم من از آن شهر کلانم |
|
|
نه پی زمر و قمارم نه پی خمر و عقارم |
|
نه خمیرم نه خمارم نه چنینم نه چنانم |
|
|
من اگر مست و خرابم نه چو تو مست شرابم |
|
نه ز خاکم نه ز آبم نه از این اهل زمانم |
|
|
خرد پوره آدم چه خبر دارد از این دم |
|
که من از جمله عالم به دو صد پرده نهانم |
|
|
مشنو این سخن از من و نه زین خاطر روشن |
|
که از این ظاهر و باطن نه پذیرم نه ستانم |
|
|
رخ تو گر چه که خوب است قفس جان تو چوب است |
|
برم از من که بسوزی که زبانهست زبانم |
|
|
نه ز بویم نه ز رنگم نه ز نامم نه ز ننگم |
|
حذر از تیر خدنگم که خدایی است کمانم |
|
|
نه می خام ستانم نه ز کس وام ستانم |
|
نه دم و دام ستانم هله ای بخت جوانم |
|
|
چو گلستان جنانم طربستان جهانم |
|
به روان همه مردان که روان است روانم |
|
|
شکرستان خیالت بر من گلشکر آرد |
|
به گلستان حقایق گل صدبرگ فشانم |
|
|
چو درآیم به گلستان گل افشان وصالت |
|
ز سر پا بنشانم که ز داغت به نشانم |
|
|
عجب ای عشق چه جفتی چه غریبی چه شگفتی |
|
چو دهانم بگرفتی به درون رفت بیانم |
|
|
چو به تبریز رسد جان سوی شمس الحق و دینم |
|
همه اسرار سخن را به نهایت برسانم |
|