| | | | | | |
|
من اگر مستم اگر هشیارم |
|
بنده چشم خوش آن یارم |
|
|
بیخیال رخ آن جان و جهان |
|
از خود و جان و جهان بیزارم |
|
|
بنده صورت آنم که از او |
|
روز و شب در گل و در گلزارم |
|
|
این چنین آینهای می بینم |
|
چشم از این آینه چون بردارم |
|
|
دم فروبستهام و تن زدهام |
|
دم مده تا علالا برنارم |
|
|
بت من گفت منم جان بتان |
|
گفتم این است بتا اقرارم |
|
|
گفت اگر در سر تو شور من است |
|
از تو من یک سر مو نگذارم |
|
|
منم آن شمع که در آتش خود |
|
هر چه پروانه بود بسپارم |
|
|
گفتمش هر چه بسوزی تو ز من |
|
دود عشق تو بود آثارم |
|
|
راست کن لاف مرا با دیده |
|
جز چنان راست نیاید کارم |
|
|
من ز پرگار شدم وین عجب است |
|
کاندر این دایره چون پرگارم |
|
|
ساقی آمد که حریفانه بده |
|
گفتم اینک به گرو دستارم |
|
|
غلطم سر بستان لیک دمی |
|
مددم ده قدری هشیارم |
|
|
آن جهان پنهان را بنما |
|
کاین جهان را به عدم انگارم |
|