دیوان شمس/من با تو حدیث بی‌زبان گویم
| من با تو حدیث بی‌زبان گویم | وز جمله حاضران نهان گویم | |||||
| جز گوش تو نشنود حدیث من | هر چند میان مردمان گویم | |||||
| در خواب سخن نه بی‌زبان گویند | در بیداری من آن چنان گویم | |||||
| جز در بن چاه می ننالم من | اسرار غم تو بی‌مکان گویم | |||||
| بر روی زمین نشسته باشم خوش | احوال زمین بر آسمان گویم | |||||
| معشوق همی‌شود نهان از من | هر چند علامت نشان گویم | |||||
| جان‌های لطیف در فغان آیند | آن دم که من از غمت فغان گویم | |||||