| | | | | | |
|
من بیخود و تو بیخود ما را کی برد خانه |
|
من چند تو را گفتم کم خور دو سه پیمانه |
|
|
در شهر یکی کس را هشیار نمیبینم |
|
هر یک بتر از دیگر شوریده و دیوانه |
|
|
جانا به خرابات آ تا لذت جان بینی |
|
جان را چه خوشی باشد بیصحبت جانانه |
|
|
هر گوشه یکی مستی دستی ز بر دستی |
|
و آن ساقی هر هستی با ساغر شاهانه |
|
|
تو وقف خراباتی دخلت می و خرجت می |
|
زین وقف به هشیاران مسپار یکی دانه |
|
|
ای لولی بربط زن تو مستتری یا من |
|
ای پیش چو تو مستی افسون من افسانه |
|
|
از خانه برون رفتم مستیم به پیش آمد |
|
در هر نظرش مضمر صد گلشن و کاشانه |
|
|
چون کشتی بیلنگر کژ میشد و مژ میشد |
|
وز حسرت او مرده صد عاقل و فرزانه |
|
|
گفتم ز کجایی تو تسخر زد و گفت ای جان |
|
نیمیم ز ترکستان نیمیم ز فرغانه |
|
|
نیمیم ز آب و گل نیمیم ز جان و دل |
|
نیمیم لب دریا نیمی همه دردانه |
|
|
گفتم که رفیقی کن با من که منم خویشت |
|
گفتا که بنشناسم من خویش ز بیگانه |
|
|
من بیدل و دستارم در خانه خمارم |
|
یک سینه سخن دارم هین شرح دهم یا نه |
|
|
در حلقه لنگانی میباید لنگیدن |
|
این پند ننوشیدی از خواجه علیانه |
|
|
سرمست چنان خوبی کی کم بود از چوبی |
|
برخاست فغان آخر از استن حنانه |
|
|
شمس الحق تبریزی از خلق چه پرهیزی |
|
اکنون که درافکندی صد فتنه فتانه |
|