| | | | | | |
|
من دوش دیدم سر دل اندر جمال دلبری |
|
سنگین دلی لعلین لبی ایمان فزایی کافری |
|
|
از جان و دل گوید کسی پیش چنان جانانهای |
|
از سیم و زر گوید کسی پیش چنان سیمین بری |
|
|
لقمه شدی جمله جهان گر عشق را بودی دهان |
|
دربان شدی جان شهان گر عشق را بودی دری |
|
|
من میشنیدم نام دل ای جان و دل از تو خجل |
|
ای مانده اندر آب و گل از عشق دلدل چون خری |
|
|
ای جان بیا گوهر بچین ای دل بیا خوبی ببین |
|
المستغاث ای مسلمین زین آفتی شور و شری |
|
|
تن خود کی باشد تا بود فرش سواران غمش |
|
سر کیست تا او سر نهد پیش چنان شه سروری |
|
|
نک نوبهار آمد کز او سرسبز گردد عالمی |
|
چون یار من شیرین دمی چون لعل او حلواگری |
|
|
هر دم به من گوید رخش داری چو من زیبارخی |
|
هر دم بدو گوید دلم داری چو بنده چاکری |
|
|
آمد بهار ای دوستان خیزید سوی بوستان |
|
اما بهار من تویی من ننگرم در دیگری |
|
|
اشکوفهها و میوهها دارند غنج و شیوهها |
|
ما در گلستان رخت روییده چون نیلوفری |
|
|
بلبل چو مطرب دف زنی برگ درختان کف زنی |
|
هر غنچه گوید چون منی باشد خوشی کشی تری |
|
|
آمد بهار مهربان سرسبز و خوش دامن کشان |
|
تا باغ یابد زینتی تا مرغ یابد شهپری |
|
|
تا خلق از او حیران شود تا یار من پنهان شود |
|
تا جان ما را جان شود کوری هر کور و کری |
|
|
آن جا که باشد شاه او بنده شود هر شاه خو |
|
آن جا که باشد ناز او هر دل شود سامندری |
|
|
مست و خرامان میرود در دل خیال یار من |
|
ماهی شریفی بیحدی شاهی کریمی بافری |
|