| | | | | | |
| |
من دی نگفتم مر تو را کای بی‌نظیر خوش لقا |
|
ای قد مه از رشک تو چون آسمان گشته دوتا |
|
| |
امروز صد چندان شدی حاجب بدی سلطان شدی |
|
هم یوسف کنعان شدی هم فر نور مصطفی |
|
| |
امشب ستایمت ای پری فردا ز گفتن بگذری |
|
فردا زمین و آسمان در شرح تو باشد فنا |
|
| |
امشب غنیمت دارمت باشم غلام و چاکرت |
|
فردا ملک بی‌هش شود هم عرش بشکافد قبا |
|
| |
ناگه برآید صرصری نی بام ماند نه دری |
|
زین پشگان پر کی زند چونک ندارد پیل پا |
|
| |
باز از میان صرصرش درتابد آن حسن و فرش |
|
هر ذره‌ای خندان شود در فر آن شمس الضحی |
|
| |
تعلیم گیرد ذره‌ها زان آفتاب خوش لقا |
|
صد ذرگی دلربا کان‌ها نبودش ز ابتدا |
|
