| | | | | | |
|
مها یک دم رعیت شو مرا شه دان و سالاری |
|
اگر مه را جفا گویم بجنبان سر بگو آری |
|
|
مرا بر تخت خود بنشان دوزانو پیش من بنشین |
|
مرا سلطان کن و میدو به پیشم چون سلحداری |
|
|
شها شیری تو من روبه تو من شو یک زمان من تو |
|
چو روبه شیرگیر آید جهان گوید خوش اشکاری |
|
|
چنان نادر خداوندی ز نادر خسروی آید |
|
که بخشد تاج و تخت خود مگر چون تو کلهداری |
|
|
ز بس احسان که فرمودی چنانم آرزو آمد |
|
که موسی چون سخن بشنود در میخواست دیداری |
|
|
یکی کف خاک بستان شد یکی کف خاک بستانبان |
|
که زنده میشود زین لطف هر خاکی و مرداری |
|
|
تو خود بیتخت سلطانی و بیخاتم سلیمانی |
|
تو ماهی وین فلک پیشت یکی طشت نگوساری |
|
|
کی باشد عقل کل پیشت یکی طفلی نوآموزی |
|
چه دارد با کمال تو بجز ریشی و دستاری |
|
|
گلیم موسی و هارون به از مال و زر قارون |
|
چرا شاید که بفروشی تو دیداری به دیناری |
|
|
مرا باری بحمدالله چه قرص مه چه برگ که |
|
ز مستی خود نمیدانم یکی جو را ز قنطاری |
|
|
سر عالم نمیدارم بیار آن جام خمارم |
|
ز هست خویش بیزارم چه باشد هست من باری |
|
|
سگ کهفی که مجنون شد ز شیر شرزه افزون شد |
|
خمش کردم که سرمستم نباید بسکلد تاری |
|
|
بهل ای دل چو بینایی سخن گویی و رعنایی |
|
هلا بگذار تا یابی از این اطلس کلهواری |
|