| | | | | | |
|
مه روزه اندرآمد هله ای بت چو شکر |
|
گه بوسه است تنها نه کنار و چیز دیگر |
|
|
بنشین نظاره میکن ز خورش کناره میکن |
|
دو هزار خشک لب بین به کنار حوض کوثر |
|
|
اگر آتش است روزه تو زلال بین نه کوزه |
|
تری دماغت آرد چو شراب همچو آذر |
|
|
چو عجوزه گشت گریان شه روزه گشت خندان |
|
دل نور گشت فربه تن موم گشت لاغر |
|
|
رخ عاشقان مزعفر رخ جان و عقل احمر |
|
منگر برون شیشه بنگر درون ساغر |
|
|
همه مست و خوش شکفته رمضان ز یاد رفته |
|
به وثاق ساقی خود بزدیم حلقه بر در |
|
|
چو بدید مست ما را بگزید دستها را |
|
سر خود چنین چنین کرد و بتافت روز معشر |
|
|
ز میانه گفت مستی خوش و شوخ و میپرستی |
|
که کی گوید اینک روزه شکند ز قند و شکر |
|
|
شکر از لبان عیسی که بود حیات موتی |
|
که ز ذوق باز ماند دهن نکیر و منکر |
|
|
تو اگر خراب و مستی به من آ که از منستی |
|
و اگر خمار یاری سخنی شنو مخمر |
|
|
چو خوشی چه خوش نهادی به کدام روز زادی |
|
به کدام دست کردت قلم قضا مصور |
|
|
تن تو حجاب عزت پس او هزار جنت |
|
شکران و ماه رویان همه همچو مه مطهر |
|
|
هله مطرب شکرلب برسان صدا به کوکب |
|
که ز صید بازآمد شه ما خوش و مظفر |
|
|
ز تو هر صباح عیدی ز تو هر شبست قدری |
|
نه چو قدر عامیانه که شبی بود مقدر |
|
|
تو بگو سخن که جانی قصصات آسمانی |
|
که کلام تست صافی و حدیث من مکدر |
|