| | | | | | |
|
مگر این دم سر آن زلف پریشان شده است |
|
که چنین مشک تتاری عبرافشان شده است |
|
|
مگر از چهره او باد صبا پرده ربود |
|
که هزاران قمر غیب درخشان شده است |
|
|
هست جانی که ز بوی خوش او شادان نیست |
|
گر چه جان بو نبرد کو ز چه شادان شده است |
|
|
ای بسا شاد گلی کز دم حق خندان است |
|
لیک هر جان بنداند ز چه خندان شده است |
|
|
آفتاب رخش امروز زهی خوش که بتافت |
|
که هزاران دل از او لعل بدخشان شده است |
|
|
عاشق آخر ز چه رو تا به ابد دل ننهد |
|
بر کسی کز لطفش تن همگی جان شده است |
|
|
مگرش دل سحری دید بدان سان که وی است |
|
که از آن دیدنش امروز بدین سان شده است |
|
|
تا بدیده است دل آن حسن پری زاد مرا |
|
شیشه بر دست گرفته است و پری خوان شده است |
|
|
بر درخت تن اگر باد خوشش مینوزد |
|
پس دو صد برگ دو صد شاخ چه لرزان شده است |
|
|
بهر هر کشته او جان ابد گر نبود |
|
جان سپردن بر عاشق ز چه آسان شده است |
|
|
از حیات و خبرش باخبران بیخبرند |
|
که حیات و خبرش پرده ایشان شده است |
|
|
گر نه در نای دلی مطرب عشقش بدمید |
|
هر سر موی چو سرنای چه نالان شده است |
|
|
شمس تبریز ز بام ار نه کلوخ اندازد |
|
سوی دل پس ز چه جانهاش چو دربان شده است |
|