| | | | | | |
|
میان تیرگی خواب و نور بیداری |
|
چنان نمود مرا دوش در شب تاری |
|
|
که خوب طلعتی از ساکنان حضرت قدس |
|
که جمله محض خرد بود و نور هشیاری |
|
|
تنش چو روی مقدس بری ز کسوت جسم |
|
چو عقل و جان گهردار، وز غرض عاری |
|
|
مرا ستایش بسیار کرد و گفت:« ای آن |
|
که در جحیم طبیعت چنین گرفتاری |
|
|
شکفته گلبن جوزا برای عشرت تست |
|
تو سر به گلخن گیتی چرا فرود آری |
|
|
سریر هفت فلک تخت تست اگرچه کنون |
|
ز دست طبع، گرفتار چار دیواری |
|
|
کمال جان چو بهایم ز خواب و خور مطلب |
|
که آفریده تو زینسان نه بهر این کاری |
|
|
بدی مکن که درین کشت زار زود زوال |
|
به داس دهر همان بدروی که میکاری |
|
|
پی مراد چه پویی به عالمی که درو |
|
چو دفع رنج کنی جمله راحت انگاری؟! |
|
|
حقیقت این شکم از آزپر نخواهد شد |
|
اگر به ملک همه عالمش بینباری |
|
|
گرفتمست که رسیدی بدانچ میطلبی |
|
ولی چه سود ازان، چون بجاش بگذاری؟! |
|
|
شب جوانیت ای دوست چون سپیده دمید |
|
تو مست، خفته و آگه نهای ز بیداری |
|