دیوان شمس/می‌آیدم ز رنگ تو ای یار بوی آن

by مولوی

	می‌آیدم ز رنگ تو ای یار بوی آن			برکنده‌ای به خشم دل از یار مهربان
	از آفتاب روی تو چون شکل خشم تافت			پشتم خم است و سینه کبودم چو آسمان
	زان تیرهای غمزه خشمین که می‌زنی			صد قامت چو تیر خمیده‌ست چون کمان
	از پرسشم ز خشم لب لعل بسته‌ای			جان ماندم ز غصه این یا دل و زبان
	لطف تو نردبان بده بر بام دولتی			ای لطف واگرفته و بشکسته نردبان
	این لابه ام به ذات خدا نیست بهر جان			ای هر دمی خیال تو صد جان جان جان
	یاد آر دلبرا که ز من خواستی شبی			نقشی ز جان خون شده من دادمت نشان
	جانا به حق آن شب کان زلف جعد را			در گردنم درافکن و سرمست می‌کشان
	تا جان باسعادت غلطان همی‌رود			چوگان دو زلف و گوی دل و دشت لامکان
	کرسی عدل نه تو به تبریز شمس دین			تا عرش نور گیرد و حیران شود جهان