دیوان شمس/نازنینی را رها کن با شهان نازنین
| نازنینی را رها کن با شهان نازنین | ناز گازر برنتابد آفتاب راستین | |||||
| سایه خویشی فنا شو در شعاع آفتاب | چند بینی سایه خود نور او را هم ببین | |||||
| درفکنده‌ای خویش غلطی بی‌خبر همچون ستور | آدمی شو در ریاحین غلط و اندر یاسمین | |||||
| از خیال خویش ترسد هر کی در ظلمت بود | زان که در ظلمت نماید نقش‌های سهمگین | |||||
| از ستاره روز باشد ایمنی کاروان | زانک با خورشید آمد هم قران و هم قرین | |||||
| مرغ شب چون روز بیند گوید این ظلمت ز چیست | زانک او گشته‌ست با شب آشنا و همنشین | |||||
| شاد آن مرغی که مهر شب در او محکم نگشت | سوی تبریز آید او اندر هوای شمس دین | |||||