| | | | | | |
|
ناموس مکن پیش آ ای عاشق بیچاره |
|
تا مرد نظر باشی نی مردم نظاره |
|
|
ای عاشق الاهو ز استاره بگیر این خو |
|
خورشید چو درتابد فانی شود استاره |
|
|
آنها که قوی دستند دست تو چرا بستند |
|
زیرا تو کنون طفلی وین عالم گهواره |
|
|
چون در سخنها سفت و الارض مهادا گفت |
|
ای میخ زمین گشته وز شهر دل آواره |
|
|
ای بنده شیر تن هستی تو اسیر تن |
|
دندان خرد بنما نعمت خور همواره |
|
|
تا طفل بود سلطان دایه کندش زندان |
|
تا شیر خورد ز ایشان نبود شه میخواره |
|
|
از سنگ سبو ترسد اما چو شود چشمه |
|
هر لحظه سبو آید تازان به سوی خاره |
|
|
گوید که اگر زین پس او بشکندم شادم |
|
جان داد مرا آبش یک باره و صد باره |
|
|
گر در ره او مردم هم زنده بدو گردم |
|
خود پاره دهم او را تا او کندم پاره |
|