| | | | | | |
|
نام شتر به ترکی چه بود بگو دوا |
|
نام بچه ش چه باشد او خود پیش دوا |
|
|
ما زاده قضا و قضا مادر همهست |
|
چون کودکان دوان شدهایم از پی قضا |
|
|
ما شیر از او خوریم و همه در پیش پریم |
|
گر شرق و غرب تازد ور جانب سما |
|
|
طبل سفر ز دست قدم در سفر نهیم |
|
در حفظ و در حمایت و در عصمت خدا |
|
|
در شهر و در بیابان همراه آن مهیم |
|
ای جان غلام و بنده آن ماه خوش لقا |
|
|
آن جاست شهر کان شه ارواح میکشد |
|
آن جاست خان و مان که بگوید خدا بیا |
|
|
کوته شود بیابان چون قبله او بود |
|
پیش و سپس چمن بود و سرو دلربا |
|
|
کوهی که در ره آید هم پشت خم دهد |
|
کای قاصدان معدن اجلال مرحبا |
|
|
همچون حریر نرم شود سنگلاخ راه |
|
چون او بود قلاوز آن راه و پیشوا |
|
|
ما سایه وار در پی آن مه دوان شدیم |
|
ای دوستان همدل و همراه الصلا |
|
|
دل را رفیق ما کند آن کس که عذر هست |
|
زیرا که دل سبک بود و چست و تیزپا |
|
|
دل مصر میرود که به کشتیش وهم نیست |
|
دل مکه میرود که نجوید مهاره را |
|
|
از لنگی تنست و ز چالاکی دلست |
|
کز تن نجست حق و ز دل جست آن وفا |
|
|
اما کجاست آن تن همرنگ جان شده |
|
آب و گلی شدهست بر ارواح پادشا |
|
|
ارواح خیره مانده که این شوره خاک بین |
|
از حد ما گذشت و ملک گشت و مقتدا |
|
|
چه جای مقتدا که بدان جا که او رسید |
|
گر پا نهیم پیش بسوزیم در شقا |
|
|
این در گمان نبود در او طعن میزدیم |
|
در هیچ آدمی منگر خوار ای کیا |
|
|
ما همچو آب در گل و ریحان روان شویم |
|
تا خاکهای تشنه ز ما بر دهد گیا |
|
|
بی دست و پاست خاک جگرگرم بهر آب |
|
زین رو دوان دوان رود آن آب جویها |
|
|
پستان آب می خلد ایرا که دایه اوست |
|
طفل نبات را طلبد دایه جا به جا |
|
|
ما را ز شهر روح چنین جذبها کشید |
|
در صد هزار منزل تا عالم فنا |
|
|
باز از جهان روح رسولان همیرسند |
|
پنهان و آشکار بازآ به اقربا |
|
|
یاران نو گرفتی و ما را گذاشتی |
|
ما بیتو ناخوشیم اگر تو خوشی ز ما |
|
|
ای خواجه این ملالت تو ز آه اقرباست |
|
با هر کی جفت گردی آنت کند جدا |
|
|
خاموش کن که همت ایشان پی توست |
|
تأثیر همتست تصاریف ابتلا |
|