| | | | | | |
|
ندا آمد به جان از چرخ پروین |
|
که بالا رو چو دردی پست منشین |
|
|
کسی اندر سفر چندین نماند |
|
جدا از شهر و از یاران پیشین |
|
|
ندای ارجعی آخر شنیدی |
|
از آن سلطان و شاهنشاه شیرین |
|
|
در این ویرانه جغدانند ساکن |
|
چه مسکن ساختی ای باز مسکین |
|
|
چه آساید به هر پهلو که گردد |
|
کسی کز خار سازد او نهالین |
|
|
چه پیوندی کند صراف و قلاب |
|
چه نسبت زاغ را با باز و شاهین |
|
|
چه آرایی به گچ ویرانهای را |
|
که بالا نقش دارد زیر سجین |
|
|
چرا جان را نیارایی به حکمت |
|
که ارزد هر دمش صد چین و ماچین |
|
|
نه آن حکمت که مایه گفت و گوی است |
|
از آن حکمت که گردد جان خدابین |
|
|
تو گوهر شو که خواهند و نخواهند |
|
نشانندت همه بر تاج زرین |
|
|
رها کن پس روی چون پای کژمژ |
|
الف می باش فرد و راست بنشین |
|
|
چو معنی اسب آمد حرف چون زین |
|
بگو تا کی کشی بیاسب این زین |
|
|
کلوخ انداز کن در عشق مردان |
|
تو هم مردی ولی مرد کلوخین |
|
|
عروسی کلوخی با کلوخی |
|
کلوخ آرد نثار و سنگ کابین |
|
|
به گورستان به زیر خشت بنگر |
|
که نشناسی تو سارانشان ز پایین |
|
|
خدایا دررسان جان را به جانها |
|
بدان راهی که رفتند آل یاسین |
|
|
دعای ما و ایشان را درآمیز |
|
چنان کز ما دعای و از تو آمین |
|
|
عنایت آن چنان فرما که باشد |
|
ز ما احسان اندک وز تو تحسین |
|
|
ز شهوانی به عقلانی رسانمان |
|
بر اوج فوق بر زین لوح زیرین |
|