| | | | | | |
|
ندا رسید به جانها که چند میپایید |
|
به سوی خانه اصلی خویش بازآیید |
|
|
چو قاف قربت ما زاد و بود اصل شماست |
|
به کوه قاف بپرید خوش چو عنقایید |
|
|
ز آب و گل چو چنین کنده ایست بر پاتان |
|
بجهد کنده ز پا پاره پاره بگشایید |
|
|
سفر کنید از این غربت و به خانه روید |
|
از این فراق ملولیم عزم فرمایید |
|
|
به دوغ گنده و آب چه و بیابانها |
|
حیات خویش به بیهوده چند فرسایید |
|
|
خدای پر شما را ز جهد ساخته است |
|
چو زندهاید بجنبید و جهد بنمایید |
|
|
به کاهلی پر و بال امید میپوسد |
|
چو پر و بال بریزد دگر چه را شایید |
|
|
از این خلاص ملولید و قعر این چه نی |
|
هلا مبارک در قعر چاه میپایید |
|
|
ندای فاعتبروا بشنوید اولوالابصار |
|
نه کودکیت سر آستین چه میخایید |
|
|
خود اعتبار چه باشد بجز ز جو جستن |
|
هلا ز جو بجهید آن طرف چو برنایید |
|
|
درون هاون شهوت چه آب میکوبید |
|
چو آبتان نبود باد لاف پیمایید |
|
|
حطام خواند خدا این حشیش دنیا را |
|
در این حشیش چو حیوان چه ژاژ میخایید |
|
|
هلا که باده بیامد ز خم برون آیید |
|
پی قطایف و پالوده تن بپالایید |
|
|
هلا که شاهد جان آینه همیجوید |
|
به صیقل آینهها را ز زنگ بزدایید |
|
|
نمیهلند که مخلص بگویم اینها را |
|
ز اصل چشمه بجویید آن چو جویایید |
|