دیوان شمس/ننشیند آتشم چو ز حق خاست آرزو

by مولوی

	ننشیند آتشم چو ز حق خاست آرزو			زین سو نظر مکن که از آن جاست آرزو
	تردامنم مبین که از آن بحر تر شدم			گر گوهری ببین که چه دریاست آرزو
	شست حق است آرزو و روح ماهی است			صیاد جان فداست چه زیباست آرزو
	چون این جهان نبود خدا بود در کمال			ز آوردن من و تو چه می‌خواست آرزو
	گر آرزو کژ است در او راستی بسی است			نی کز کژی و راست مبراست آرزو
	آن کان دولتی که نهان شد به نام بد			آن چیست کژ نشین و بگو راست آرزو
	موری است نقب کرده میان سرای عشق			هر چند بی‌پر است و به پرواست آرزو
	مورش مگو ز جهل سلیمان وقت او است			زیرا که تخت و ملک بیاراست آرزو
	بگشای شمس مفخر تبریز این گره			چیزی است کو نه ماست و نه جز ماست آرزو