دیوان شمس/نه ز عاقلانم که ز من بگیری
| نه ز عاقلانم که ز من بگیری | خردم تو بردی، چه ز من بگیری؟! | |||||
| نخرم فلک را، بدو حسبه والله | من اگر حقیرم، نکنم حقیری | |||||
| چو گشاده دستم، چو ز باده مستم | بده ای برادر قدح فقیری | |||||
| نه حیات خواهم، نه زکات خواهم | که اگر بمیرم، نکنم امیری | |||||
| چو تو عقل داری، بگریز از من | هله دور از من، مکن این دلیری | |||||
| وگر آشنایی، تو دو چشم مایی | کنمت غلامی، اگرم پذیری | |||||
| چه شود محمد! که شبی نخسبی؟! | طرب اندر آیی نکنی زحیری؟! | |||||
| تو بیار ساقی! ز شراب باقی | که لطیف خویی، و شه شهیری | |||||
| ز جفای مستان، نروی ز دستان | که لطیف کیشی، نه چو زخم تیری | |||||