| | | | | | |
|
نه که مهمان غریبم تو مرا یار مگیر |
|
نه که فلاح توام سرور و سالار مگیر |
|
|
نه که همسایه آن سایه احسان توام |
|
تو مرا همسفر و مشفق و غمخوار مگیر |
|
|
شربت رحمت تو بر همگان گردانست |
|
تو مرا تشنه و مستسقی و بیمار مگیر |
|
|
نه که هر سنگ ز خورشید نصیبی دارد |
|
تو مرا منتظر و کشته دیدار مگیر |
|
|
نه که لطف تو گنه سوز گنه کارانست |
|
تو مرا تایب و مستغفر غفار مگیر |
|
|
نه که هر مرغ به بال و پر تو میپرد |
|
تو مرا صعوه شمر جعفر طیار مگیر |
|
|
به دو صد پر نتوان بیمددت پریدن |
|
تو مرا زیر چنین دام گرفتار مگیر |
|
|
خفتگان را نه تماشای نهان میبخشی |
|
تو مرا خفته شمر حاضر و بیدار مگیر |
|
|
نه که بوی جگر پخته ز من میآید |
|
مدد اشک من و زردی رخسار مگیر |
|
|
نه که مجنون ز تو زان سوی خرد باغی یافت |
|
از جنون خوش شد و میگفت خرد زار مگیر |
|
|
با جنون تو خوشم تا که فنون را چه کنم |
|
چون تو همخوابه شدی بستر هموار مگیر |
|
|
چشم مست تو خرابی دل و عقل همهست |
|
عارض چون قمر و رنگ چو گلنار مگیر |
|
|
قامت عرعریت قامت ما دوتا کرد |
|
نادری ذقن و زلف چو زنار مگیر |
|
|
این تصاویر همه خود صور عشق بود |
|
عشق بیصورت چون قلزم زخار مگیر |
|
|
خرمن خاکم و آن ماه بگردم گردان |
|
تو مرا همتک این گنبد دوار مگیر |
|
|
من به کوی تو خوشم خانه من ویران گیر |
|
من به بوی تو خوشم نافه تاتار مگیر |
|
|
میکدهست این سر من ساغر می گو بشکن |
|
چون زرست این رخ من زر به خروار مگیر |
|
|
چون دلم بتکده شد آزر گو بت متراش |
|
چون سرم معصره شد خانه خمار مگیر |
|
|
کفر و اسلام کنون آمد و عشق از ازلست |
|
کافری را که کشد عشق ز کفار مگیر |
|
|
بانگ بلبل شنو ای گوش بهل نعره خر |
|
در گلستان نگر ای چشم و پی خار مگیر |
|
|
بس کن و طبل مزن گفت برای غیرست |
|
من خود اغیار خودم دامن اغیار مگیر |
|