دیوان شمس/نوریست میان شعر احمر
| نوریست میان شعر احمر | از دیده و وهم و روح برتر | |||||
| خواهی خود را بدو بدوزی | برخیز و حجاب نفس بردر | |||||
| آن روح لطیف صورتی شد | با ابرو و چشم و رنگ اسمر | |||||
| بنمود خدای بی چگونه | بر صورت مصطفی پیمبر | |||||
| آن صورت او فنای صورت | وان نرگس او چو روز محشر | |||||
| هر گه که به خلق بنگریدی | گشتی ز خدا گشاده صد در | |||||
| چون صورت مصطفی فنا شد | عالم بگرفت الله اکبر | |||||