| | | | | | |
| |
نک بهاران شد صلا ای لولیان |
|
بانگ نای و سبزه و آب روان |
|
| |
لولیان از شهر تن بیرون شوید |
|
لولیان را کی پذیرد خان و مان |
|
| |
دیگران بردند حسرت زین جهان |
|
حسرتی بنهیم در جان جهان |
|
| |
با جهان بی‌وفا ما آن کنیم |
|
هرچ او کرده‌ست با آن دیگران |
|
| |
تا حریف خود ببیند او یکی |
|
امتحان او بیابد امتحان |
|
| |
نی غلط گفتم جهان چون عاشق است |
|
او به جان جوید جفای نیکوان |
|
| |
جان عاشق زنده از جور و جفاست |
|
ای مسلمان جان که را دارد زیان |
|
| |
راه صحرا را فروبست این سخن |
|
کس نجوید راه صحرا را دهان |
|
| |
تو بگو دارد دهان تنگ یار |
|
با لب بسته گشاد بی‌کران |
|
| |
هر که بر وی آن لبان صحرا نشد |
|
او نه صحرا داند و نی آشیان |
|
| |
هر که بر وی زان قمر نوری نتافت |
|
او چه بیند از زمین و آسمان |
|
| |
هر کسی را کاین غزل صحرا شود |
|
عیش بیند زان سوی کون و مکان |
|
