| | | | | | |
|
نیست بجز دوام جان ز اهل دلان روایتی |
|
راحتهای عشق را نیست چو عشق غایتی |
|
|
شکر شنیدم از همه تا چه خوشند این رمه |
|
هان مپذیر دمدمه ز آنک کند شکایتی |
|
|
عشق مه است جمله رو ماه حسد برد بدو |
|
جز که ندای ابشروا این است ورا قرائتی |
|
|
هر سحری حلاوتی هر طرفی طراوتی |
|
هر قدمی عجایبی هر نفسی عنایتی |
|
|
خوبی جان چو شد ز حد و آن مدد است بر مدد |
|
هست برای چشم بد نیک بلا حمایتی |
|
|
پشت فلک ز جست و جو گشته چو عاشقان دوتو |
|
ز آنک جمال حسن هو نادره است و آیتی |
|
|
پرتو روی عشق دان آنک به هر سحرگهان |
|
شمس کشید نیزهای صبح فراشت رایتی |
|
|
عشق چو رهنمون کند روح در او سکون کند |
|
سر ز فلک برون کند گوید خوش ولایتی |
|
|
ایزد گفت عشق را گر نبدی جمال تو |
|
آینه وجود را کی کنمی رعایتی |
|
|
گر چه که میوه آخر است ور چه درخت اول است |
|
میوه ز روی مرتبت داشت بر او بدایتی |
|
|
چند بود بیان تو بیش مگو به جان تو |
|
هست دل از زبان تو در غم و در نکایتی |
|
|
خلوتیان گریخته نقل سکوت ریخته |
|
ز آنک سکوت مست را هست قوی وقایتی |
|
|
گر چه نوای بلبلان هست دوای بیدلان |
|
خامش تا دهد تو را عشق جز این جرایتی |
|