| | | | | | |
|
هر آن چشمی که گریان است در عشق دلارامی |
|
بشارت آیدش روزی ز وصل او به پیغامی |
|
|
هر آن چشم سپیدی کو سیه کردهست تن جامه |
|
سیاهش شد سپید آخر سپیدش شد سیه فامی |
|
|
چو گریان بود آن یعقوب کنعان از پی یوسف |
|
بشارت آمدش ناگه از آن خوش روی خوش نامی |
|
|
مثال نردبان باشد به نالیدن به عشق اندر |
|
چو او بر نردبان کوشد رسد ناگاه بر بامی |
|
|
حریف عشق پیش آید چو بیند مر تو را بیخود |
|
کبابی از جگر در کف ز خون دل یکی جامی |
|
|
که آب لطف آن دلبر گرفته قاف تا قاف است |
|
از آن است آتش هجران که تا پخته شود خامی |
|
|
برای امتحان مرغ جان عاشق وحشی |
|
بلا چون ضربت دامی و زلف یار چون دامی |
|
|
که تا زین دام و زین ضربت کشاکش یابد این وحشی |
|
نماند ناز و تندی او شود همراز و هم رامی |
|
|
چنان چون میوههای خام از آن پخته شود شیرین |
|
که گاهش تاب خورشید است و گاهش طره شامی |
|
|
ز رنج عام و لطف خاص حکمتها شود پیدا |
|
که تا صافی شود دردی که تا خاصه شود عامی |
|
|
گهی از خوف محرومی و هجران ابد سوزی |
|
گهی اندر امید وصل یکتا زفت انعامی |
|
|
خصوصا درد این مسکین که عالم سوز طوفان است |
|
زهی تلخی و ناکامی که شیرین است از او کامی |
|
|
به هر گامی اگر صد تیر آید از هوای او |
|
نگردم از هوای او نگردانم یکی گامی |
|
|
منم در وام عشق شاه تا گردن بحمدالله |
|
مبارک صاحب وامی مبارک کردن وامی |
|
|
زهی دریای لطف حق زهی خورشید ربانی |
|
به هر صد قرن نبود این چه جای سال و ایامی |
|
|
ز مخدومی شمس الدین تبریزی بیابد جان |
|
خلاصه نور ایمانی صفای جان اسلامی |
|
|
چه جای نور اسلام است که نورانی و روحانی |
|
شود واله اگر پیدا شود از دفترش لامی |
|