| | | | | | |
|
هر ذره که بر بالا مینوشد و پا کوبد |
|
خورشید ازل بیند وز عشق خدا کوبد |
|
|
آن را که بخنداند خوش دست برافشاند |
|
وان را که بترساند دندان به دعا کوبد |
|
|
مستست از آن باده با قامت خم داده |
|
این چرخ بر این بالا ناقوس صلا کوبد |
|
|
این عشق که مست آمد در باغ الست آمد |
|
کانگور وجودم را در جهد و عنا کوبد |
|
|
گر عشق نی مستستی یا باده پرستستی |
|
در باغ چرا آید انگور چرا کوبد |
|
|
تو پای همیکوبی و انگور نمیبینی |
|
کاین صوفی جان تو در معصرهها کوبد |
|
|
گویی همه رنج و غم بر من نهد آن همدم |
|
چون باغ تو را باشد انگور که را کوبد |
|
|
همخرقه ایوبی زان پای همیکوبی |
|
هر کو شنود ارکض او پای وفا کوبد |
|
|
از زمزمه یوسف یعقوب به رقص آمد |
|
وان یوسف شیرین لب پا کوبد پا کوبد |
|
|
ای طایفه پا کوبید چون حاضر آن جویید |
|
باشد که سعادت پا در پای شما کوبد |
|
|
این عشق چو بارانست ما برگ و گیا ای جان |
|
باشد که دمی باران بر برگ و گیا کوبد |
|
|
پا کوفت خلیل الله در آتش نمرودی |
|
تا حلق ذبیح الله بر تیغ بلا کوبد |
|
|
پا کوفته روح الله در بحر چو مرغابی |
|
با طایر معراجی تا فوق هوا کوبد |
|
|
خاموش کن و بیلب خوش طال بقا میزن |
|
میترس که چشم بد بر طال بقا کوبد |
|