| | | | | | |
|
هر کس به جنس خویش درآمیخت ای نگار |
|
هر کس به لایق گهر خود گرفت یار |
|
|
او را که داغ توست نیارد کسی خرید |
|
آن کو شکار توست کسی چون کند شکار |
|
|
ما را چو لطف روی تو بیخویشتن کند |
|
ما را ز روی لطف تو بیخویشتن مدار |
|
|
چون جنس همدگر بگرفتند جنس جنس |
|
هر جنس جنس گوهر خود کرد اختیار |
|
|
با غیر جنس اگر بنشیند بود نفاق |
|
مانند آب و روغن و مانند قیر و قار |
|
|
تا چون به جنس خویش رود از خلاف جنس |
|
زین سوی تشنهتر شده باشد بدان کنار |
|
|
هرکه از تو میگریزد با دیگری خوشست |
|
و آنک از تو میرمد به کسی دارد او قرار |
|
|
و آن کو ترش نشست به پیش تو همچو ابر |
|
خندان دلست پیش دگر کس چو نوبهار |
|
|
گویی که نیست از مه غیبم بجز دریغ |
|
وز جام و خمر روح مرا نیست جز خمار |
|
|
آن نای و نوش یاد نمیآیدت که تو |
|
خوش میخوری ز دست یکی دیو سنگسار |
|
|
صد جام درکشی ز کف دیو آنگهی |
|
بینی ترش کنی بخور ای خام پخته خوار |
|
|
این جا سرک فکنده و رویک ترش ولیک |
|
آن جا چو اژدهای سیه فام کوهسار |
|
|
با جنس همچو سوسن و با غیر جنس گنگ |
|
با جنس خویش چون گل و با غیر جنس خار |
|
|
رو رو به جمله خلق نتانی تو جنس بود |
|
شاخی ز صد درخت نشد حامل ثمار |
|
|
چون شاخ یک درخت شدی زان دگر ببر |
|
جویای وصل این شدهای دست از آن بدار |
|
|
گر زانک جنس مفخر تبریز گشت جان |
|
احسنت ای ولایت و شاباش کار و بار |
|