| | | | | | |
|
هر کی بمیرد شود دشمن او دوستکام |
|
دشمنم از مرگ من کور شود والسلام |
|
|
آن شکرستان مرا می کشد اندر شکر |
|
ای که چنین مرگ را جان و دل من غلام |
|
|
در غلط افکندهست نام و نشان خلق را |
|
عمر شکربسته را مرگ نهادند نام |
|
|
از جهت این رسول گفت که الفقر کنز |
|
فقر کند نام گنج تا غلط افتند عام |
|
|
وحی در ایشان بود گنج به ویران بود |
|
تا که زر پخته را ره نبرد هیچ خام |
|
|
گفتم ای جان ببین زین دلم سست تنگ |
|
گفت که زین پس ز جهل وامکش از پس لگام |
|
|
تا که سرانجام تو گردد بر کام تو |
|
توسن خنگ فلک باشد زیر تو رام |
|
|
گر تو بدانی که مرگ دارد صد باغ و برگ |
|
هست حیات ابد جوییش از جان مدام |
|
|
خامش کن لب ببند بیدهنی خای قند |
|
نیست شو از خود که تا هست شوی زو تمام |
|