| | | | | | |
|
هزار جان مقدس فدای روی تو باد |
|
که در جهان چو تو خوبی کسی ندید و نزاد |
|
|
هزار رحمت دیگر نثار آن عاشق |
|
که او به دام هوای چو تو شهی افتاد |
|
|
ز صورت تو حکایت کنند یا ز صفت |
|
که هر یکی ز یکی خوبتر زهی بنیاد |
|
|
دلم هزار گره داشت همچو رشته سحر |
|
ز سحر چشم خوشت آن همه گره بگشاد |
|
|
بلندبین ز تو گشتست هر دو دیده عشق |
|
ببین تو قوت شاگرد و حکمت استاد |
|
|
نشستهایم دل و عشق و کالبد پیشت |
|
یکی خراب و یکی مست وان دگر دلشاد |
|
|
به حکم تست بگریانی و بخندانی |
|
همه چو شاخ درختیم و عشق تو چون باد |
|
|
به باد عشق تو زردیم هم بدان سبزیم |
|
تو راست جمله ولایت تو راست جمله مراد |
|
|
کلوخ و سنگ چه داند بهار را چه اثر |
|
بهار را ز چمن پرس و سنبل و شمشاد |
|
|
درخت را ز برون سوی باد گرداند |
|
درخت دل را باد اندرونست یعنی یاد |
|
|
به زیر سایه زلفت دلم چه خوش خفتهست |
|
خراب و مست و لطیف و خوش و کش و آزاد |
|
|
چو غیرت تو دلم را ز خواب بجهانید |
|
خمار خیزد و فریاد دردهد فریاد |
|
|
ولی چو مست کنی مر مرا غلط گردم |
|
گمان برم که امیرم چرا شوم منقاد |
|
|
به وقت درد بگوییم کای تو و همه تو |
|
چو درد رفت حجابی میان ما بنهاد |
|
|
در آن زمان که کند عقل عاقبت بینی |
|
ندا ز عشق برآید که هرچ بادا باد |
|