| | | | | | |
|
هله بحری شو و در رو مکن از دور نظاره |
|
که بود در تک دریا کف دریا به کناره |
|
|
چو رخ شاه بدیدی برو از خانه چو بیذق |
|
رخ خورشید چو دیدی هله گم شو چو ستاره |
|
|
چو بدان بنده نوازی شدهای پاک و نمازی |
|
همگان را تو صلا گو چو مذن ز مناره |
|
|
تو در این ماه نظر کن که دلت روشن از او شد |
|
تو در این شاه نگه کن که رسیدهست سواره |
|
|
نه بترسم نه بلرزم چو کشد خنجر عزت |
|
به خدا خنجر او را بدهم رشوت و پاره |
|
|
کی بود آب که دارد به لطافت صفت او |
|
که دو صد چشمه برآرد ز دل مرمر و خاره |
|
|
تو همه روز برقصی پی تتماج و حریره |
|
تو چه دانی هوس دل پی این بیت و حراره |
|
|
چو بدیدم بر سیمش ز زر و سیم نفورم |
|
که نفور است نسیمش ز کف سیم شماره |
|
|
تو از آن بار نداری که سبکسار چو بیدی |
|
تو از آن کار نداری که شدستی همه کاره |
|
|
همه حجاج برفته حرم و کعبه بدیده |
|
تو شتر هم نخریده که شکستهست مهاره |
|
|
بنگر سوی حریفان که همه مست و خرابند |
|
تو خمش باش و چنان شو هله ای عربده باره |
|