| | | | | | |
|
هله تا ظن نبری کز کف من بگریزی |
|
حیله کم کن نگذارم که به فن بگریزی |
|
|
جان شیرین تو در قبضه و در دست من است |
|
تن بیجان چه کند گر تو ز تن بگریزی |
|
|
گر همه زهرم با خوی منت باید ساخت |
|
پس تو پروانه نه ای گر ز لگن بگریزی |
|
|
چون کدو بیخبری زین که گلویت بستم |
|
بستم و میکشمت چون ز رسن بگریزی |
|
|
بلبلان و همه مرغان خوش و شاد از چمنند |
|
جغد و بوم و جعلی گر ز چمن بگریزی |
|
|
چون گرفتار منی حیله میندیش آن به |
|
که شوی مرده و در خلق حسن بگریزی |
|
|
تو که قاف نهای گر چو که از جا بروی |
|
تو زر صاف نهای گر ز شکن بگریزی |
|
|
جان مردان همه از جان تو بیزار شوند |
|
چون مخنث اگر از خوب ختن بگریزی |
|
|
تو چو نقشی نرهی از کف نقاش مکوش |
|
وثنی چون ز کف کلک و شمن بگریزی |
|
|
من تو را ماه گرفتم هله خورشید تویی |
|
در خسوفی گر از این برج و بدن بگریزی |
|
|
تو ز دیوی نرهی گر ز سلیمان برمی |
|
وز غریبی نرهی چون ز وطن بگریزی |
|
|
نه خمش کن که مرا با تو هزاران کار است |
|
خود سهیلت نهلد تا ز یمن بگریزی |
|