| | | | | | |
|
هله صدر و بدر عالم منشین مخسب امشب |
|
که براق بر در آمد فاذا فرغت فانصب |
|
|
چو طریق بسته بودست و طمع گسسته بودست |
|
تو برآ بر آسمانها بگشا طریق و مذهب |
|
|
نفسی فلک نیاید دو هزار در گشاید |
|
چو امیر خاص اقرا به دعا گشاید آن لب |
|
|
سوی بحر رو چو ماهی که بیافت در شاهی |
|
چو بگوید او چه خواهی تو بگو الیک ارغب |
|
|
چو صریر تو شنیدم چو قلم به سر دویدم |
|
چو به قلب تو رسیدم چه کنم صداع قالب |
|
|
ز سلام خوش سلامان بکشم ز کبر دامان |
|
که شدست از سلامت دل و جان ما مطیب |
|
|
ز کف چنین شرابی ز دم چنین خطابی |
|
عجبست اگر بماند به جهان دلی مدب |
|
|
ز غنای حق برسته ز نیاز خود برسته |
|
به مشاغل اناالحق شده فانی ملهب |
|
|
بکش آب را از این گل که تو جان آفتابی |
|
که نماند روح صافی چو شد او به گل مرکب |
|
|
صلوات بر تو آرم که فزوده باد قربت |
|
که به قرب کل گردد همه جزوها مقرب |
|
|
دو جهان ز نفخ صورت چو قیامتست پیشم |
|
سوی جان مزلزلست و سوی جسمیان مرتب |
|
|
به سخن مکوش کاین فر ز دلست نی ز گفتن |
|
که هنر ز پای یابید و ز دم دید ثعلب |
|