| | | | | | |
|
هله عاشقان بکوشید که چو جسم و جان نماند |
|
دلتان به چرخ پرد چو بدن گران نماند |
|
|
دل و جان به آب حکمت ز غبارها بشویید |
|
هله تا دو چشم حسرت سوی خاکدان نماند |
|
|
نه که هر چه در جهانست نه که عشق جان آنست |
|
جز عشق هر چه بینی همه جاودان نماند |
|
|
عدم تو همچو مشرق اجل تو همچو مغرب |
|
سوی آسمان دیگر که به آسمان نماند |
|
|
ره آسمان درونست پر عشق را بجنبان |
|
پر عشق چون قوی شد غم نردبان نماند |
|
|
تو مبین جهان ز بیرون که جهان درون دیدهست |
|
چو دو دیده را ببستی ز جهان جهان نماند |
|
|
دل تو مثال بامست و حواس ناودانها |
|
تو ز بام آب میخور که چو ناودان نماند |
|
|
تو ز لوح دل فروخوان به تمامی این غزل را |
|
منگر تو در زبانم که لب و زبان نماند |
|
|
تن آدمی کمان و نفس و سخن چو تیرش |
|
چو برفت تیر و ترکش عمل کمان نماند |
|