| | | | | | |
|
هله نیم مست گشتم قدحی دگر مدد کن |
|
چو حریف نیک داری تو به ترک نیک و بد کن |
|
|
منگر که کیست گریان ز جفا و کیست عریان |
|
نه وصی آدمی تو بنشین و کار خود کن |
|
|
نظری به سوی می کن به نوای چنگ و نی کن |
|
نظری دگر به سوی رخ یار سروقد کن |
|
|
شکرت چو آرزو شد ز لب شکرفروشش |
|
چو عباس دبس زودتر ز شکرفروش کدکن |
|
|
نه که کودکم که میلم به مویز و جوز باشد |
|
تو مویز و جوز خود را بستان در آن سبد کن |
|
|
شکر خوش تبرزد که هزار جان به ارزد |
|
حسد ار کنی تو باری پی آن شکر حسد کن |
|
|
به بت شکرفشان شو ز لبش شکرستان شو |
|
جهت قران ماهش چو منجمان رصد کن |
|
|
چو رسید ماه روزه نه ز کاسه گو نه کوزه |
|
پس از این نشاط و مستی ز صراحی ابد کن |
|
|
به سماع و طوی بنشین به میان کوی بنشین |
|
که کسی خورت نبیند طرب از می احد کن |
|
|
چو عروس جان ز مستی برسد به کوی هستی |
|
خورشش از این طبق ده تتقش هم از خرد کن |
|
|
ز سخن ملول گشتی که کسیت نیست محرم |
|
سبک آینه بیان را تو بگیر و در نمد کن |
|