| | | | | | |
|
هله هش دار که در شهر دو سه طرارند |
|
که به تدبیر کلاه از سر مه بردارند |
|
|
دو سه رندند که هشیاردل و سرمستند |
|
که فلک را به یکی عربده در چرخ آرند |
|
|
سردهانند که تا سر ندهی سر ندهند |
|
ساقیانند که انگور نمیافشارند |
|
|
یار آن صورت غیبند که جان طالب اوست |
|
همچو چشم خوش او خیره کش و بیمارند |
|
|
صورتیاند ولی دشمن صورتهااند |
|
در جهانند ولی از دو جهان بیزارند |
|
|
همچو شیران بدرانند و به لب میخندند |
|
دشمن همدگرند و به حقیقت یارند |
|
|
خرفروشانه یکی با دگری در جنگند |
|
لیک چون وانگری متفق یک کارند |
|
|
همچو خورشید همه روز نظر میبخشند |
|
مثل ماه و ستاره همه شب سیارند |
|
|
گر به کف خاک بگیرند زر سرخ شود |
|
روز گندم دروند ار چه به شب جو کارند |
|
|
دلبرانند که دل بر ندهد بیبرشان |
|
سرورانند که بیرون ز سر و دستارند |
|
|
شکرانند که در معده نگردند ترش |
|
شاکرانند و از آن یار چه برخوردارند |
|
|
مردمی کن برو از خدمتشان مردم شو |
|
زانک این مردم دیگر همه مردم خوارند |
|
|
بس کن و بیش مگو گر چه دهان پرسخنست |
|
زانک این حرف و دم و قافیه هم اغیارند |
|