| | | | | | |
|
همه خوردند و بخفتند و تهی گشت وطن |
|
وقت آن شد که درآییم خرامان به چمن |
|
|
همه خوردند و برفتند بقای ما باد |
|
که دل و جان زمانیم و سپهدار زمن |
|
|
چو تویی آب حیاتی کی نماند باقی |
|
چو تو باشی بت زیبا همه گردند شمن |
|
|
کتب العشق علینا غمرات و محن |
|
و قضی الحجب علینا فتنا بعد فتن |
|
|
فرج آمد برهیدیم ز تشویش جهان |
|
بپرد جان مجرد به گلستان منن |
|
|
ناقتی نخ هنا فهو مناخ حسن |
|
فیه ماء و سخاء و رخاء و عطن |
|
|
یرزقون فرحین بخوریم آن می و نقل |
|
مقعد صدق چو شد منزل عشاق سکن |
|
|
دامن سیب کشانیم سوی شفتالو |
|
ببریم از گل تر چند سخن سوی سمن |
|
|
چو مرا می بدهی هیچ مجو شرط ادب |
|
مست را حد نزند شرع مرا نیز مزن |
|
|
ادب و بیادبی نیست به دستم چه کنم |
|
چو شتر می کشدم مست شتربان به رسن |
|
|
بلبل از عشق ز گل بوسه طمع کرد و بگفت |
|
بشکن شاخ نبات و دل ما را مشکن |
|
|
گفت گل راز من اندرخور طفلان نبود |
|
بچه را ابجد و هوز به و حطی کلمن |
|
|
گفت گر می ندهی بوسه بده باده عشق |
|
گفت این هم ندهم باش حزین جفت حزن |
|
|
گفت من نیز تو را بر دف و بربط بزنم |
|
تنن تن تننن تن تننن تن تننن |
|
|
گفت شب طشت مزن که همه بیدار شوند |
|
که مگر ماه گرفتهست مجو شور و فتن |
|
|
طشت اگر من نزنم فتنه چو نه ماهه شدهست |
|
فتنهها زاید ناچار شب آبستن |
|
|
برگ می لرزد بر شاخ و دلم می لرزد |
|
لرزه برگ ز باد و دلم از خوب ختن |
|
|
تاب رخسار گل و لاله خبر می دهدم |
|
که چراغی است نهان گشته در این زیر لگن |
|
|
جهد کن تا لگن جهل ز دل برداری |
|
تا که از مشرق جان صبح برآید روشن |
|
|
شمس تبریز طلوعی کن از مشرق روح |
|
که چو خورشید تو جانی و جهان جمله بدن |
|