| | | | | | |
|
همه خوردند و برفتند و بماندم من و تو |
|
چو مرا یافتهای صحبت هر خام مجو |
|
|
همه سرسبزی جان تو ز اقبال دل است |
|
هله چون سبزه و چون بید مرو زین لب جو |
|
|
پر شود خانه دل ماه رخان زیبا |
|
گرهی همچو زلیخا گرهی یوسف رو |
|
|
حلقه حلقه بر او رقص کنان دست زنان |
|
سوی او خنبد هر یک که منم بنده تو |
|
|
هر ضمیری که در او آن شه تشریف دهد |
|
هر سوی باغ بود هر طرفی مجلس و طو |
|
|
چند هنگامه نهی هر طرفی بهر طمع |
|
تو پراکنده شدی جمع نشد نیم تسو |
|
|
هله ای عشق که من چاکر و شاگرد توام |
|
که بسی خوب و لطیف است تو را صورت و خو |
|
|
گر می مجلسی و آب حیات همهای |
|
همه دل گشته و فارغ شده از فرج و گلو |
|
|
هله ای دل که ز من دیده تو تیزتر است |
|
عجب آن کیست چو شمس و چو قمر بر سر کو |
|
|
آنک در زلزله او است دو صد چون مه و چرخ |
|
و آنک که در سلسله او است دو صد سلسله مو |
|
|
هفت بحر ار بفزایند و به هفتاد رسند |
|
بود او را به گه عبره به زیر زانو |
|
|
او مگر صورت عشق است و نماند به بشر |
|
خسروان بر در او گشته ایاز و قتلو |
|
|
فلک و مهر و ستاره لمع از وی دزدند |
|
یوسف و پیرهنش برده از او صورت و بو |
|
|
همه شیران بده در حمله او چون سگ لنگ |
|
همه ترکان شده زیبایی او را هندو |
|
|
لب ببند و صفت لعل لب او کم کن |
|
همه هیچند به پیش لب او هیچ مگو |
|