| | | | | | |
|
همه خوف آدمی را از درونست |
|
ولیکن هوش او دایم برونست |
|
|
برون را مینوازد همچو یوسف |
|
درون گرگیست کو در قصد خونست |
|
|
بدرد زهره او گر نبیند |
|
درون را کو به زشتی شکل چونست |
|
|
بدان زشتی به یک حمله بمیرد |
|
ولیکن آدمی او را زبونست |
|
|
الف گشتست نون میبایدش ساخت |
|
که تا گردد الف چیزی که نونست |
|
|
اگر نه خود عنایات خداوند |
|
بدیدستی چه امکان سکونست |
|
|
نه عالم بد نه آدم بد نه روحی |
|
که صافی و لطیف و آبگونست |
|
|
که او را بود حکم و پادشاهی |
|
نپنداری که این کار از کنونست |
|
|
نمیگویم که در تقدیر شه بود |
|
حقیقت بود و صد چندین فزونست |
|
|
خداوندی شمس الدین تبریز |
|
ورای هفت چرخ نیلگونست |
|
|
به زیر ران او تقدیر رامست |
|
اگر چه نیک تندست و حرونست |
|
|
چو عقل کل بویی برد از وی |
|
شب و روز از هوس اندر جنونست |
|
|
که پیش همت او عقل دیدهست |
|
که همتهای عالی جمله دونست |
|
|
کدامین سوی جویم خدمتش را |
|
که منزلگاه او بالای سونست |
|
|
هر آن مشکل که شیران حل نکردند |
|
بر او جمله بازی و فسونست |
|
|
نگفتم هیچ رمزی تا بدانی |
|
ز عین حال او اینها شجونست |
|
|
ایا تبریز خاک توست کحلم |
|
که در خاکت عجایبها فنونست |
|