| | | | | | |
|
هم تو شمعی هم تو شاهد هم تو می |
|
هم بهاری در میان ماه دی |
|
|
هر طرف از عشق تو پر سوخته |
|
آفتاب و صد هزاران همچو دی |
|
|
چون همیشه آتشت در نی فتد |
|
رفت شکر زین هوس در جان نی |
|
|
سر بریدی صد هزاران را به عشق |
|
زهره نی جان را که گوید های و هی |
|
|
عاشقان سازیدهاند از چشم بد |
|
خانهها زیر زمین چون شهر ری |
|
|
نیست از دانش بتر اشکنجهای |
|
وای آنک ماند اندر نیک و بی |
|
|
آن زنان مصر اندر بیخودی |
|
زخمها خورده نکرده وای وی |
|
|
در شب معراج شاه از بیخودی |
|
صد هزاران ساله ره را کرده طی |
|
|
برشکن از بادههای بیخودان |
|
تخته بندی ز استخوان و عرق و پی |
|
|
شمس تبریزی تو ما را محو کن |
|
ز آنک تو چون آفتابی ما چو فی |
|