| | | | | | |
|
هوسی است در سر من که سر بشر ندارم |
|
من از این هوس چنانم که ز خود خبر ندارم |
|
|
دو هزار ملک بخشد شه عشق هر زمانی |
|
من از او بجز جمالش طمعی دگر ندارم |
|
|
کمر و کلاه عشقش به دو کون مر مرا بس |
|
چه شد ار کله بیفتد چه غم ار کمر ندارم |
|
|
سحری ببرد عشقش دل خسته را به جایی |
|
که ز روز و شب گذشتم خبر از سحر ندارم |
|
|
سفری فتاد جان را به ولایت معانی |
|
که سپهر و ماه گوید که چنین سفر ندارم |
|
|
ز فراق جان من گر ز دو دیده در فشاند |
|
تو گمان مبر که از وی دل پرگهر ندارم |
|
|
چه شکرفروش دارم که به من شکر فروشد |
|
که نگفت عذر روزی که برو شکر ندارم |
|
|
بنمودمی نشانی ز جمال او ولیکن |
|
دو جهان به هم برآید سر شور و شر ندارم |
|
|
تبریز عهد کردم که چو شمس دین بیاید |
|
بنهم به شکر این سر که به غیر سر ندارم |
|