| | | | | | |
|
هین که خروس بانگ زد وقت صبوح یافتی |
|
شرح نمیکنم که بس عاقل را اشارتی |
|
|
فهم کنی تو خود که تو زیرک و پاک خاطری |
|
باده بیار و دل ببر زود بکن تجارتی |
|
|
نای بنه دهان همیآرد صبح نالهای |
|
چنگ ز چنگ هجر تو کرد حزین شکایتی |
|
|
درده بیدریغ از آن شیره و شیر رایگان |
|
شیر و نبید خلد را نیست حدی و غایتی |
|
|
درده بادهای چو زر پاک ز خویشمان ببر |
|
نیست بتر ز باخودی مذهب ما جنایتی |
|
|
باده شاد جان فزا تحفه بیار از سما |
|
تا غم و غصه را کند اشقر می سیاستی |
|
|
عقل ز نقل تو شود منتقل از عقیلهها |
|
دانش غیب یابد و تبصره و فراستی |
|
|
جام تو را چو دل بود در سر و سینه شعلهای |
|
مست تو را چه کم بود تجربه یا کفایتی |
|
|
دست که یافت مشربی ماند ز حرص و مکسبی |
|
سر که بیافت آن طرب کی طلبد ریاستی |
|
|
شست تو ماهی مرا چله نشاند مدتی |
|
دام تو کرکس مرا داد به غم ریاضتی |
|
|
قطره ز بحر فضل تو یافت عجب تبدلی |
|
پاکدلی و صفوتی توسعه و احاطتی |
|
|
نفس خسیس حرص خو عاشق مال و گفت و گو |
|
یافت به گنج رحمتت از دو جهان فراغتی |
|
|
ترک زیارتت شها دان ز خری نه بیخری |
|
ز آنک به جان است متصل حج تو بیمسافتی |
|
|
هیچ مگو دلا هلا طاقت رنج نیستم |
|
طاق شو از فضول خود حاجت نیست طاقتی |
|
|
طاقت رنج هر کسی داری و میکشی بسی |
|
طاقت گنج نیستت این چه بود خساستی |
|
|
سر دل تو جز ولا تا نبود که بیگمان |
|
بر سر بینیت کند سر دلت علامتی |
|
|
حشر شود ضمیر تو در سخن و صفیر تو |
|
نقد شود در این جهان عرض تو را قیامتی |
|
|
از بد و نیک مجرمان کند نشد وفای تو |
|
ز آنک تو راست در کرم ثابتی و مهارتی |
|
|
جان و دل مرید را از شهوات ما و من |
|
جز ز زلال بحر تو نیست یقین طهارتی |
|
|
متقیان به بادیه رفته عشا و غادیه |
|
کعبه روان شده به تو تا که کند زیارتی |
|
|
روح سجود میکند شکر وجود میکند |
|
یافت ز بندگی تو سروری و سیادتی |
|
|
بر کرم و کرامت خنده آفتاب تو |
|
ذره به ذره را بود نوع دگر شهادتی |
|
|
جمله به جست و جوی تو معتکفان کوی تو |
|
روی به کعبه کرم مشتغل عبادتی |
|
|
پنج حس از مصاحف نور و حیات جامعت |
|
یاد گرفته ز اوستا ظاهر پنج آیتی |
|
|
گاه چو چنگ میکند پیش درت رکوع خوش |
|
گاه چو نای میکند بهر دم تو قامتی |
|
|
بس کن ای خرد از این ناله و قصه حزین |
|
بوی برد به خامشی هر دل باشهامتی |
|