| | | | | | |
|
هین که هنگام صابران آمد |
|
وقت سختی و امتحان آمد |
|
|
این چنین وقت عهدها شکنند |
|
کارد چون سوی استخوان آمد |
|
|
عهد و سوگند سخت سست شود |
|
مرد را کار چون به جان آمد |
|
|
هله ای دل تو خویش سست مکن |
|
دل قوی کن که وقت آن آمد |
|
|
چون زر سرخ اندر آتش خند |
|
تا بگویند زر کان آمد |
|
|
گرم خوش رو به پیش تیغ اجل |
|
بانگ برزن که پهلوان آمد |
|
|
با خدا باش و نصرت از وی خواه |
|
که مددها ز آسمان آمد |
|
|
ای خدا آستین فضل فشان |
|
چونک بنده بر آستان آمد |
|
|
چون صدف ما دهان گشادستیم |
|
کابر فضل تو درفشان آمد |
|
|
ای بسا خار خشک کز دل او |
|
در پناه تو گلستان آمد |
|
|
من نشان کردهام تو را که ز تو |
|
دلخوشیهای بینشان آمد |
|
|
وقت رحمست و وقت عاطفت است |
|
که مرا زخم بس گران آمد |
|
|
ای ابابیل هین که بر کعبه |
|
لشکر و پیل بیکران آمد |
|
|
عقل گوید مرا خمش کن بس |
|
که خداوند غیب دان آمد |
|
|
من خمش کردم ای خدا لیکن |
|
بی من از خان من فغان آمد |
|
|
ما رمیت اذ رمیت هم ز خداست |
|
تیر ناگه کز این کمان آمد |
|