| | | | | | |
| |
ورای پرده جانت دلا خلقان پنهانند |
|
ز زخم تیغ فردیت همه جانند و بی‌جانند |
|
| |
تو از نقصان و از بیشی نگویی چند اندیشی |
|
درآ در دین بی‌خویشی که بس بی‌خویش خویشانند |
|
| |
چه دریاها که می‌نوشند چو دریاها همی‌جوشند |
|
اگر چه خود که خاموشند دانااند و می‌دانند |
|
| |
در آن دریای پرمرجان یکی قومند همچون جان |
|
ورای گنبد گردان براق جان همی‌رانند |
|
| |
ایا درویش باتمکین سبک دل گرد زوتر هین |
|
میان بزم مردان شین که ایشان جمله رندانند |
|
| |
ملوکانند درویشان ز مستی جمله بی‌خویشان |
|
اگر چه خاکیند ایشان ولیکن شاه و سلطانند |
|
| |
ز گنج عشق زر ریزند غلام شمس تبریزند |
|
و کان لعل و یاقوتند و در کان جان ارکانند |
|
