| | | | | | |
|
وقت آن شد که بدان روح فزا آمیزی |
|
مرغ زیرک شوی و خوش به دو پا آویزی |
|
|
سینه بگشا چو درختان به سوی باد بهار |
|
ز آنک زهر است تو را باد روی پاییزی |
|
|
به شکرخنده معنی تو شکر شو همگی |
|
در صفات ترشی خواجه چرا بستیزی |
|
|
زیر دیوار وجود تو تویی گنج گهر |
|
گنج ظاهر شود ار تو ز میان برخیزی |
|
|
آن قراضه ازلی ریخته در خاک تن است |
|
کو قراضه تک غلبیر تو گر میبیزی |
|
|
تیغ جانی تو برآور ز نیام بدنت |
|
که دو نیمه کند او قرص قمر از تیزی |
|
|
تیغ در دست درآ در سر میدان ابد |
|
از شب و روز برون تاز چو بر شبدیزی |
|
|
آب حیوان بکش از چشمه به سوی دل خود |
|
ز آنک در خلقت جان بر مثل کاریزی |
|
|
ور نتانی بگریز آ بر شه شمس الدین |
|
کو به جان هست ز عرش و به بدن تبریزی |
|